Bijna alle evangelische christenen en zelfs een flink aantal vrijzinnige christenen geloven dat satan een reëel wezen en een kwade macht is in deze wereld. In de kerkgeschiedenis hebben christelijke belijdenisgeschriften altijd verklaringen gehad over het geloof in een persoonlijke duivel – niet dat iedereen zijn eigen duivel zou hebben, maar dat de duivel een echte persoonlijkheid is en niet zomaar een onpersoonlijke kracht. Maar als je het hebt over levende en actieve demonen in deze wereld, gaan bij veel christenen de nekharen recht overeind: ,,Wacht even. Ik geloof dat er een duivel is, maar ik kan niets met al dat gedoe over demonen.” Mijn vraag aan deze mensen is: Hoe denk je anders dat satan zijn wereldwijde werk van kwaad en misleiding op aarde kan uitvoeren? Hij is een geschapen wezen. Hij is niet alomtegenwoordig, alwetend of almachtig. Hij kan niet overal tegelijk zijn en miljoenen mensen op hetzelfde moment misleiden en verleiden. Hij doet zijn werk door een leger van afgezanten (demonen, boze geesten, gevallen engelen, etc.) die zijn doelstelling van wereldwijde opstand uit proberen te voeren. De context van Efeze 6 maakt duidelijk dat onze tegenstanders de overheden, machten en wereldbeheersers van de duisternis zijn, geestelijke wezens in de onzichtbare wereld.
Het niet willen geloven in demonische activiteit (of een ongefundeerde angst voor demonen) is slechts een bewijs dat satan ons denken vergiftigt om de waarheid geweld aan te doen. In zijn klassieker ‘Brieven uit de hel’ schreef C.S. Lewis:  ,,Er zijn twee gelijke en tegengestelde onjuistheden waardoor mensen ten val kunnen komen als het gaat om demonen. De ene onjuistheid is om hun bestaan te ontkennen. De andere onjuistheid is wel in hen te geloven en er teveel interesse voor te ontwikkelen. Demonen vinden beide onjuistheden heerlijk en zullen zowel de materialist (iemand die gelooft dat er alleen materie is en geen geestelijke realiteit) als de magische zwever enthousiast toejuichen.’’